Hoi allemaal,
Jullie zien mij al een jaar lang in elk journaal, maar ik bedacht me dat ik mijzelf nog nooit echt heb voorgesteld. Ik zal je iets over mezelf vertellen.
Ik ben dus Lot en woon mijn hele leven in Brabant en werk al jaren in de zorg. Ik woon samen met mijn man, 3 kinderen en onze hond Tommie. Zorgen zit echt in mijn bloed. Als kind liep ik al rond met een dokterskoffertje en zorgde ik voor iedereen. En dat is nog steeds wat ik het liefste doe.
Toen mijn eigen opa en oma ouder werden zag ik wat het inhield om ouder te worden.
Ze gingen naar een verzorgingshuis en van de een op de andere dag… waren we niet meer echt betrokken. Natuurlijk konden we op bezoek gaan, maar het voelde toch anders.
Ze werden super goed verzorgd, ongelooflijk, alles werd voor ze gedaan. Iets wat ik zelf ook altijd deed in mijn werk. Maar het gevolg was dat ze binnen een paar maanden niet meer zelf uit hun stoel kwamen. En toen hadden ze natuurlijk fysiotherapie nodig.
Mijn opa speelde vroeger prachtig piano en mijn oma zong. In het verzorgingstehuis kwam maandelijks een koor. Ik hoor mijn opa nog zeggen ‘wat jammer dat ze ons niet vragen’.
“We zijn dan wel oud en kunnen niet alles meer, maar wat we kunnen, doen we graag zelf”.
Ze aten elke vrijdag bij de buren. Echt een traditie. Maar dat stopte op het moment dat ze niet meer thuis woonden. De buurvrouw wilde eigenlijk best wel op vrijdag komen koken, maar ze wist niet of dat mocht. En zo zat niet alleen de buurvrouw, maar ook mijn opa en oma alleen.
Douchen was ook een dingetje. Het liefste wilde mijn oma dat mijn moeder dat kon doen, maar ze durfde dat niet te vragen aan de verpleging, want leek zo ondankbaar.
En zo zag ik met eigen ogen, dat mijn manier van zorgen, oh zo goed bedoeld was, maar niet altijd het beste was voor de mensen zelf. Daar had ik eigenlijk nog nooit zo bij stilgestaan.
En zo kwam ik tot mijn missie.
Mijn missie om, samen met mijn zorgcollega’s, met een nieuwe blik naar de zorg te gaan kijken.
En dat is eigenlijk ook heel hard nodig. Want we weten allemaal dat er in de toekomst minder mensen in de zorg werken en dat er nog veel meer ouderen zijn die allemaal op een gegeven moment hulp nodig hebben.
Dus laten we kijken hoe het anders kan. Zodat we mensen zo lang mogelijk in hun vertrouwde omgeving kunnen laten wonen. Laten we samen kijken wat ze belangrijk vinden om zo met hulp van buren, familie en hulpmiddelen hun leven te leven. En als essentiële, specialistische zorg nodig is? Kijk… dan kom ik om de hoek kijken, want daarvoor moet je natuurlijk bij mij zijn.
Hoe we dat in de praktijk gaan doen? We gaan dat samen doen maar ik wil je daar graag bij helpen. Ik zie heel veel mogelijkheden hoe het anders kan waarbij we onze professionaliteit versterken en een zorghart houden. Maar ook ik weet niet alles, dus we gaan vallen en opstaan. Het is een reis die we samen gaan maken.
Op weg naar een toekomst waar we kunnen blijven zorgen voor die mensen die dit het hardste nodig hebben. Want daar blijft mijn zorghart altijd voor kloppen.
Houdoe, Lot