‘Als een van je ouders naar een kleinschalige woonvoorziening gaat, betekent dat loslaten en vertrouwen’
In een knusse kamer binnen de kleinschalige woonlocatie Thebe Don Sarto woont meneer Yucel. Ooit was hij de spil van een hechte Turkse familie in Tilburg. Nu wordt hij omringd door professionele zorgverleners. Maar de liefdevolle steun van zijn dochter Nihal, die jarenlang mantelzorg verleende, blijft. Het verhaal van dochter Nihal laat zien hoe een goede samenwerking tussen familie en zorgprofessionals een wereld van verschil kan maken.
Een dochter met een groot hart
“Mijn ouders kwamen in de jaren ’70 vanuit Turkije naar Nederland,” vertelt Nihal. “Ik ben zelf geboren en getogen in Tilburg en al vroeg leerde ik hoe belangrijk familie is.” Toen haar vader meer zorg nodig had, stapte Nihal zonder aarzelen in de rol van mantelzorger. “Mijn ouders wilden geen vreemden in huis. Ze vroegen mij of ik voor hen wilde zorgen, en dat deed ik met liefde.”
Tien jaar lang combineerde Nihal haar werk met dagelijkse mantelzorg. Ze zorgde niet alleen voor haar vader, maar ook regelmatig voor haar moeder, die last kreeg van haar knieën en steeds minder kon doen. “Het was zeker zwaar, maar opgeven was voor mij geen optie. Het zijn je ouders, je kunt ze de rug niet toekeren.”
Een nieuwe fase: verhuizen naar Thebe
In juni vorig jaar veranderde alles. Haar vader Yucel kreeg een hersenbloeding. “Ik was erbij en wist meteen dat er iets mis was. Hij kon niet meer aangeven wat er aan de hand was en begon te huilen.” Na een opname in het ziekenhuis werd duidelijk dat hij niet meer zelfstandig thuis kon wonen. “Het was een moeilijke beslissing, maar de zorg thuis werd te zwaar. Samen met het ziekenhuis vonden we een plek bij Thebe, vlakbij mijn moeder. Dat was belangrijk, want zij wil hem elke dag bezoeken.”
Samenwerken met Thebe
De overgang naar Thebe was voor iedereen wennen, vooral voor haar vader zelf. “Hij wilde eerst niet eten. Het eten was heel anders dan wat mijn moeder thuis voor hem maakte”, legt Nihal uit. De familie besloot daarom zelf maaltijden mee te brengen voor hem. “Mijn moeder kookt nu vaak voor hem. Het is fijn dat dat bij Thebe kan. Ze vinden niets vreemd of oordelen nergens over.” Nihal is blij met de open houding van het team van Thebe. “De zorgverleners zijn vriendelijk en staan voor ons klaar als we dat nodig hebben. We kunnen op elk moment langskomen en dat geeft een gerust gevoel. In het ziekenhuis hebben we dit anders ervaren. Daar kregen we van de arts te horen dat we te vaak aanwezig waren bij mijn vader. Ik ben blij dat Thebe ons wel die ruimte geeft. Mijn moeder doet zelfs kleine klusjes, zoals de vloer wissen en stofzuigen. Dat houdt haar bezig en maakt haar gelukkig.”
Familiebanden blijven sterk
Hoewel Nihal’s broer en zussen minder betrokken zijn bij de dagelijkse zorg, blijft de familieband sterk. “Mijn broer helpt in het weekend, maar mijn vader vraagt vooral naar mij. Hij herkent mijn stem meteen en begint vaak te huilen als ik binnenkom. Dat raakt me iedere keer weer.”
Haar vader Yucel geniet van de momenten met zijn familie, maar verlangt ook regelmatig naar huis. “Hij wil graag mee naar huis in het weekend, maar dat is zwaar. We proberen het soms, maar na een tijdje wil hij altijd weer terug naar Thebe. Het is ook lastig om hem mee naar huis te nemen omdat hij ons vaak niet goed begrijpt. Communiceren is moeilijk sinds zijn hersenbloeding. Toch wil je naar zijn behoeften luisteren. Dat maakt het vaak een uitdaging.”
Tips voor andere families
Nihal heeft een boodschap voor andere mantelzorgers en families: “Het is pittig, maar pak echt de momenten samen. Ook al is het zwaar, de tijd met je ouders is kostbaar. En: wat je geeft, krijg je terug. Daarvan ben ik overtuigd.” Ze benadrukt dat het belangrijk is om samen te werken met zorgverleners. “De verhuizing naar Thebe betekende ook voor ons een verandering, maar nu we zien dat mijn vader het goed heeft en we samen voor hem kunnen zorgen, geeft dat ons rust. Wij dragen ons steentje bij, net als Thebe.”